110 km wody

Pleiku opuściłam rano, jak najszybciej chciałam dojechać do Buôn Ma Thuột, bo oczywiście nadawali deszcz. No i gdy zostało mi 110 km drogi zaczęło padać. Zanim ubrałam się w mój piękny płaszcz przeciwdeszczowy wszystko miałam mokre, a po kilku następnych kilometrach miałam już jeziorka w butach. Gdy padało tak, że nie dało się jechać zatrzymywałam się pod takimi daszkami z liści palmy które były na palach. Nie żeby pod nimi było sucho, ale padało mniej, no i można było wylać wodę z butów. Jak padało słabiej jechałam dalej, a że wszystko miałam mokre to było mi trochę zimno. Dla urozmaicenia z deszczem przyszedł też wiatr więc już w ogóle było super przyjemnie. Mimo to jako człowiek uparty stwierdziłam, że dojadę choćby nie wiem co i dojechałam. Cała mokra i zziębnięta ale dojechałam. Znalazłam najtańszy jak do tej pory nocleg - 60 000 dongów za łóżko w dormie, z tym, że byłam jedyną osobą w tym dormie :) Chciałam ruszać następnego dnia, niestety nadal padało więc zostałam na dłużej, szczególnie, że nic mi nie wyschło przez ten jeden dzień, w sumie buty od razu można było na straty spisać.
W sumie w miasteczku nie ma zbyt wielu ciekawych rzeczy, a że ciągle padało to nie ruszałam się za daleko od hotelu. Już drugiego dnia miałam wrażenie, że większość osób mnie kojarzy. Znalazłam sobie fajną kawiarnię, którą odwiedziłam chyba 5 razy podczas mojego postoju w Buon. Znalazłam też moje ulubione bánh xèo, tym razem z krewetkami więc ogólnie mi się podobało. Tym bardziej, że nie jest to miasto zbyt turystyczne (nie spotkałam żadnego białego człowieka), więc nie chcą Ci wcisnąć czegoś na każdym kroku. Jest też dość spokojne więc miło się tam siedziało. Była też pani robiąca pyszne gofry, 3 gofry – 5000 dongów, to już prawie raj. Po dwóch dniach przestało padać więc mogłam jechać dalej. Do Sajgonu zostało już tylko 370 km.

Zdjęcia (3)

Komentarze (0)